Luud kwam met het idee of we niet wat konden met #Shelfies in archieven. Een
twittercampagne onder archieven, zoals al gaande was onder bibliotheken. Die
twitterden foto’s van boekenplanken met #LibraryShelfie. Dat moest onder
archieven ook lukken, toch?
Ik (Jojanneke) polste bij een paar collega-archieven en kreeg redelijk positieve reacties terug. Tijd om het depot in te duiken en wat grappige foto’s te maken met archiefplanken. Luud was het model en wel in voor een geintje.
Ik (Jojanneke) polste bij een paar collega-archieven en kreeg redelijk positieve reacties terug. Tijd om het depot in te duiken en wat grappige foto’s te maken met archiefplanken. Luud was het model en wel in voor een geintje.
Vrijdag 21 februari postte Luud zijn eerste shelfie. Na het weekend twitterde ik de eerste #ArchiveShelfie namens het archief. Ik nodigde via een Nederlandstalige en een Engelstalige tweet archieven uit om deel te nemen. Ik benaderde de actief een paar archieven in het buitenland. En ik stuurde een mail naar communicatiemedewerkers in vele archieven, met de vraag mee te twitteren, Facebooken of Instagrammen.
Vrijwel meteen stroomden de reacties binnen. Archieven uit
Canada, Frankrijk, Schotland, Oostenrijk, Duitsland, Amerika, Brazilië,
Zwitserland, Engeland, een aantal Nederlandse archieven deden al snel mee en
plaatsten foto’s uit hun depots, mensen aan het werk, ludieke opstellingen van
archiefdozen (het BHIC kwam met een smiley,
iets wat ons niet was gelukt), romantische plaatjes (die uit Wenen, prachtig!).
Andere geïnteresseerden reageerden en begonnen het te
volgen. Onze eigen begin tweets werden ontelbare keren geretweet, en vanuit die
retweets weer geretweet. Jawel, hier was sprake van een olievlek, zelfs een
hype?
An Old Hand dacht het volgende: “I feel the Dutch are
rather leading the way on the #archiveshelfie front...”, maar al snel nam ‘het buitenland’ het over.
Beth Astridge liet weten: “Enjoying #ArchiveShelfie - helping dispel the
myth of "dusty archive stores". Rows of boxes make me happy!”
Canadian War Museum meldde: “We'll be down in the vaults on Thursday - stay tuned for an #ArchiveShelfie then!”
Archieven tipten elkaar, spoorden elkaar aan mee te doen. Vanuit @RATilburg werd alles gevolgd, werd in het Duits, Engels of Frans gereageerd. Na een paar uur begon ik het overzicht kwijt te raken en wilde het overzicht terug! Ik besloot op Storify een story aan te maken, waar via Twitter een verzameling is aan te leggen. Instagram en Facebook werkt hier ook op, maar dat werd (nog) niet veel gebruikt.
Bij elke keer opslaan en publiceren van een update op Storify is het mogelijk de genoemde twitteraars een ‘mention’ te sturen. Die mentions met een verwijzing naar Storify werden dan weer als favoriet opgeslaan en geretweet. Twitteraars stelden het op prijs dat zij genoemd werden, dat zij bewaard werden in de story van #ArchiveShefie. Veel archieven tipten niet alleen het volgen van #ArchiveShelfie, maar ook het lezen op Storify.
Ik dacht na 12 uur dat de hype wel over zou zijn, dat we met zijn allen uit-geshelfied waren, maar nee hoor, woensdag rond het middaguur kwamen er weer vele nieuwe bij, veel uit Nederlandse archieven.
En hoe zit het nou buiten Twitter? De hashtag werkt immers net zo goed op Facebook en Instagram. Woensdagavond 26 februari (na iets van 36 uur) waren er nog maar 3 meldingen op Facebook en iets van 6 op Instagram (van Luud en mijzelf…). En dat terwijl zoveel archieven ook op Facebook zitten.
Wat is nou de kracht van een actie als deze? Het is spontaan ontstaan, gewoon begonnen (terwijl er al #collectievissen is, waar veel archieven al twitteraandacht mee genereren) en omarmd. Twitterende archivarissen lijken er lol in te hebben, in te zijn voor een geintje en zijn bereid om daar tijd in te steken. Is het de behoefte een ‘stoffig imago’ af te schudden? Is het de behoefte om internationaal contact te hebben met collega’s? Of om gezamenlijk iets te doen, samen iets leuks/moois/grappigs/interessants te laten zien?
Voor ons als initiator was die laatste reden een motivatie om dit te starten. Maar vooral wilden we dit gewoon eens uitproberen, kijken hoever zoiets kan komen, kijken hoever de kracht van een gezamenlijke hashtag kan reiken. Nou, best ver dus.
Canadian War Museum meldde: “We'll be down in the vaults on Thursday - stay tuned for an #ArchiveShelfie then!”
Archieven tipten elkaar, spoorden elkaar aan mee te doen. Vanuit @RATilburg werd alles gevolgd, werd in het Duits, Engels of Frans gereageerd. Na een paar uur begon ik het overzicht kwijt te raken en wilde het overzicht terug! Ik besloot op Storify een story aan te maken, waar via Twitter een verzameling is aan te leggen. Instagram en Facebook werkt hier ook op, maar dat werd (nog) niet veel gebruikt.
Bij elke keer opslaan en publiceren van een update op Storify is het mogelijk de genoemde twitteraars een ‘mention’ te sturen. Die mentions met een verwijzing naar Storify werden dan weer als favoriet opgeslaan en geretweet. Twitteraars stelden het op prijs dat zij genoemd werden, dat zij bewaard werden in de story van #ArchiveShefie. Veel archieven tipten niet alleen het volgen van #ArchiveShelfie, maar ook het lezen op Storify.
Ik dacht na 12 uur dat de hype wel over zou zijn, dat we met zijn allen uit-geshelfied waren, maar nee hoor, woensdag rond het middaguur kwamen er weer vele nieuwe bij, veel uit Nederlandse archieven.
En hoe zit het nou buiten Twitter? De hashtag werkt immers net zo goed op Facebook en Instagram. Woensdagavond 26 februari (na iets van 36 uur) waren er nog maar 3 meldingen op Facebook en iets van 6 op Instagram (van Luud en mijzelf…). En dat terwijl zoveel archieven ook op Facebook zitten.
Wat is nou de kracht van een actie als deze? Het is spontaan ontstaan, gewoon begonnen (terwijl er al #collectievissen is, waar veel archieven al twitteraandacht mee genereren) en omarmd. Twitterende archivarissen lijken er lol in te hebben, in te zijn voor een geintje en zijn bereid om daar tijd in te steken. Is het de behoefte een ‘stoffig imago’ af te schudden? Is het de behoefte om internationaal contact te hebben met collega’s? Of om gezamenlijk iets te doen, samen iets leuks/moois/grappigs/interessants te laten zien?
Voor ons als initiator was die laatste reden een motivatie om dit te starten. Maar vooral wilden we dit gewoon eens uitproberen, kijken hoever zoiets kan komen, kijken hoever de kracht van een gezamenlijke hashtag kan reiken. Nou, best ver dus.
In totaal zal ik er iets van 10 uur mee bezig zijn geweest (paar foto’s maken, uitnodigen, bijhouden, reageren, Storify bijwerken). Dat kan met minder. Ik vond het zo leuk, dat ik om 22.30 uur nog via Facebook contact had met het Österreiches Staatsarchiv. Die betrokkenheid is leuk, maar is niet noodzakelijk. De hashtag doet zijn werk zelf. We zullen gaan zien hoelang de hype blijft leven.
Toevoeging 1: In Frankrijk (Afrika?) is nog iemand een Storify begonnen
Toevoeging 2: En ArchiMag publiceerde een artikel!
Toevoeging 3: Artikel in Informatieprofessional
Toevoeging 4: Dit artikel op Archief2.0 (met verschillende reacties. Christian vd Ven verwees veel naar dit stuk, dat eindeloos geretweet werd. Dank daarvoor Christian!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten